Turmush chorrahalarida
UMR OQAR DARYO
Umr oqar daryo. Dunyoga kelganingdan Allohga shukr
deyayotganday ko'zlaring mo'ltirab beshik ichida onangning allasini
tinglaysanu bexosdan ko'zingni bir yumib ochasan. Endi beshikda emas,
beshik ichida yotgan bolangning ko'zlariga qarab turganingni sezasan.
Nahotki, oradan shuncha vaqt o'tdi? Axir men ko'zimni yumib ochdim-ku?
Nailoj, endi bolamning ertasini o'ylashim kerak. Uni
begonalardan, yomonlardan, yomon niyatlardan asrashim kerak. U shu
Vatanga, ona xalqiga sadoqatli farzand bo'lib yetishishi kerak. Mana
shunday o'ylar og'ushida beixtiyor ko'zing yana bir yumilib, ochiladi-yu
sochlaringga qirov, yuzlaringga ajin tushganini sezasan. Bu qirovlar,
bu ajinlar bekorga tushgani yo'q. Bu bir kam dunyoning hayot uchun,
yashash uchun bo'lgan kurashlaridan qolgan nishona. Kechagina beshikda
edim, kechagina bolamning munchoq ko'zlariga termulib o'tirgan edim,
hozir esa... Ko'zing yana yumilib ochiladiyu qo'llaringda bukri aso
turganini sezasan. Qo'llaring qaltirar, oyoqlaringda esa mador yo'q.
Go'yoki tanangning a'zolari sening buyrug'ingni bajarmayotgandek. Goh
osmonga, goh yerga qaraysan. O'tgan umringni eslashga harakat qilasanu
xotirang pand beradi. Dunyoga kelib, men nima qildim, degan savol
yuragingni o'rtaydi. Derazadan gullagan o'rik shoxlariga qarab bahor
fasli ekanligini sezasan. Qalbing jo'shib o'rningdan turmoqchi bo'lasanu
turolmaysan. Endi vujudingni qo'rquv bosadi. Ishqilib ko'zlarim yana
yumilmasin. Chunki ko'zlarimni ochgani mador yo'q, kuch yo'q...
|